Çocukluk Yıllarını Hatırlamanın Huzur Verici Gizemini Çözdüm☕

İlginç olan şu: Çocukluğumuza yolculuk yaptığımızda iyi anıları da hatırlasak, kötü anıları da hatırlasak yüzümüzde bir tebessüm oluşuyor. Geçmiş, geçmişte kalmış olmasıyla mı güzel yoksa büyümek mi kötü? Ne oluyor da geçmişe dönmeyi başarabildiğimiz oranda huzur buluyoruz? Aile albümlerini kurcalamanın verdiği huzurun kaynağı ne?

Galiba biliyorum!

Selam yetişkin! Beni, bir otobüs yolculuğunda yanındaki koltukta oturan yabancı olarak düşünebilirsin. Hani şu koridor tarafında oturan. Nezaketen selam verip bir iki çift laf ettiğin kişi. İkimiz de aynı yere gidiyoruz: Geçmişe, çocukluğumuza. Yetişkin gözüyle bakarsak geçmişin huzur veren gizemini çözebiliriz belki.

Otobüs hareket etti. Önce ben anlatayım:

Begonvil, birini çocukluğuna nasıl götürebileceğim konusunda zihnimi açtı. “İlk oyuncak” dedi mesela! Evet, bu kesinlikle iyi fikir. Belki ilk oyuncağını hatırlayamıyorsun ama hatırlayabildiğin en eski oyuncağın da aynı görevi görür.

İlk oyuncak demiştik…

Mesela benim 4 yaşındayken kasasına binebildiğim, kocaman, plastik bir kamyonum vardı. Onu hatırlıyorum çünkü dedem İstanbul’dan gelirken almıştı ve ben Trabzon’un bir köyündeki evimde, dedemin köye varmasını sabırsızlıkla beklemiştim. O heyecan, o kavuşma, sahip olduğum kamyona daha fazla anlam yüklememe sebep olmuş sanırım. Onu unutamıyorum. Yıllar geçse de birebir aynısını bulabildim. Bak:

Bu modeli hatırladın mı? Beyaz plastik detaylarını asla unutmam. Baca gibi egzozu, kornaları, ön panjuru. Tüm bu beyaz aksesuarlar kolaylıkla sökülüp takılabiliyordu. Bazen oyunda kaza yapınca birkaç beyaz detayı kamyondan söküyordum. Güya kazada hasar almış gibi oluyordu.

Sıra sende. Hatırlayabildiğin en eski oyuncağa git şimdi.

• Kolları, bacakları ve kafası ayrılabilen, ucuz, ince plastikten yapılmış oyuncak bebek mi?
• Ya da onun birkaç katı fiyatına satılan, kauçuktan yapılmış, dizlerini kırabilen Barbie bebek mi?
• Renkli tüpleri olan, plastik tüp kamyonu mu?
• Barutlu kapsül tabancası mı?

Bir de o yıllarda bakkallarda satılan, değersiz ama birkaç farklı zamanda birkaç kez satın almışlığımız olan oyuncaklar vardı. Geçmişe gitmene yardımcı olur. Bak:

Hatırladın değil mi?

Biraz daha büyüklerini, dolayısıyla daha değerli olanlarını hatırlayalım.

Mesela ben 3 tekerlekli plastik motosikletimi hatırlıyorum. Benimki plastik, arkadaşımınki ise metaldi. Bunlardan birine sahip olmuşsundur.

Belki de bu levelı atlamış, direk 2 tekerlekli bisiklete geçmişsindir. Vitessiz BMX veya vitesli Salcano, Castello, Bianchi…

Devamlı zinciri atar. Zinciri nasıl takıyordun? Birkaç dişliyi geçirip pedalı döndürerek değil mi? Elin yağlanmasın diye ne yapıyordun? Ben bir ağaç yaprağı koparıp onunla tutardım zinciri 🙂

Şimdi tüm bu oyun ve oyuncaklarının sana yaşattığı duyguları hatırla.

Yetişkinleri taklit eden davranışlarını hatırla.

Oyuncak bebeğini, kendi yerine koyup onunla alışverişe çıktığını hatırla.

Oyuncak arabanı sürerken sanki kendin de içindeymişsin gibi hissettiğin o anı hatırla.

Bisikletini sürerken sanki koca bir Harley-Davidson sürüyormuşsun gibi hissettiğin anları hatırla.

Kırılan bir oyuncağın arkasından çok üzüldüğün anı hatırla.

Aramızda bisikleti çalınanlar da vardır. Bunun yaşattığı travmayı hatırlasınlar.

İster üzüldüğümüz anları, ister heyecanlandığımız anları hatırlayalım, sonuç olarak şu an tebessüm ediyoruz değil mi? Çocukken yetişkinleri taklit ederek mutlu oluyorduk. Şimdiyse çocukluğumuzu hatırlayarak mutlu oluyoruz.

Sanırım çocukluğumuzda hayal ettiğimiz o yetişkinin kaygılarını öngöremiyorduk.

Şimdi anlıyorum ki yetişkin olmak kötü bir şey değil. Sorun: Kaygılar!

Hangimiz benzini, trafiği, zamanı dert etmeden arabamıza atlayıp sırf hareket etmiş olmak için arabamızı sürüyoruz?

O kadar çok kaygımız var ki, ruhumuz çocuk olsa da çocukça eğlenip mutlu olamıyoruz. Sorumluluklarımız… Ah lanet olası sorumluluklar. Büyüdükçe artıyorlar ve yerine getirilmemesi durumunda probleme dönüşüyorlar. Bu yüzden hep kaygılıyız. “Ya sorumluluklarımı yerine getiremezsem” kaygısı.

Çocuklukta yaşanan acılar bile keyif vericidir çünkü acı, bir tür deneyimdir. Bizler, yeni deneyimleri seviyoruz. Hadi biraz daha büyüyüp lise yıllarımıza gidelim. Bu “acı” konusunu, liseli bir çocuk (evet, liseliler de çocuktur aslında) olarak ele alalım.

Neden lise yıllarına gittim? Çünkü tanıdığım hemen herkes, en fırtınalı aşk deneyimini lise yıllarında yaşadı. Aşk acını hatırla. O zamanlar seni yıkan bu acının tuhaf bir şekilde bağımlısı değil miydin?

Yıldız Tilbe dinleyip ağlamıyor muydun?

Madem ağlatıyordu, neden tekrar Sezen Aksu’yu dinliyordun?

Madem hüzünlendiriyordu neden Feridun Düzağaç’ı dinliyordun?

O keder, o acı bile keyifliydi çünkü ekstraları yoktu. Ekstra dertler yoktu. O anı, o dönemi meşgul eden tek dert, aşk acındı. O bir tür duygusal deneyimdi ve sen o deneyimi dibine kadar yaşıyordun.

Yetişkin yaşta aynı aşk acısını çekebilir misin? Zannetmiyorum çünkü düşünmen gereken çokça sorumluluğun var. Sabaha kadar içemezsin, işe gitmen gerekiyor. Bugünkü toplantın, aşk acından önemli olabilir. Arabanın lastiği patlamışsa teybi kapatıp lastikle ilgilenmen gerekir. Kısacası, yetişkin bir insan için aşk acısına konsantre olmak bile bir lükstür.

Çocuk olmak, kaygısız olmaktır.

Yetişkin olmak ise özgür olmaktır.

Çocuk olup yetişkinleri taklit etmek, hem kaygısız hem de özgür olmaktır.

Bu yüzden çocukluğumuzu hatırladığımızda iyisiyle kötüsüyle tüm anılarımız, yüzümüzde tebessüme dönüşür.

Bu sabah Begonvil, birkaç dakikalığına çocukluğuma götürdü beni. Bu yolculuktan hoşnut kaldığım için devamını getirmek istedim ve bu yazıyı yazdım. Okudukların seni de birkaç dakikalığına çocukluğuna götürdüyse ne âlâ…

Miskin Adam |
Bazen anlatmaya üşeniyorum. Bu yüzden yazıyorum. Bazen yazmaya da üşeniyorum. Bu yüzden yaşıyorum: Yalnızca yaşayıp geçiyorum bazen…