Kırbaç Reis | Mizahi Öykü

Kırbaç Reis, yaşanmış olaylardan hikayeleştirildi.

Sene bilmem kaç. Aslında bilirim ama yakın tarihe denk geldiği için söylemek istemem. Neyse işte, o zamanlar ayranım yok, içemiyorum; arabam var, binemiyorum. Anlayacağın, sahip olmak ile olmamak arasında fark varsa bile bu beni hiç ilgilendirmiyor.

İçtiğin ayranın yeri, bindiğin arabanın deposu kolay dolmuyor. 

Anladık: Cennet bahçesi gibi ülkemde, ıspanaklar, Temel Reis’e, Safinaz’a ve onların yedi sülalesine anca yeter. Biz de zaten ıspanağa el uzatmadık, uzatmayız. Hem kolay mı? Sırtlan olsak aslanınkine; kaba ve sakallı olsak Temel Reis’inkine ortak olurduk ama bizden olsa olsa beyaz güvercin olur. O yüzden ya elimize verirler ya ağzımıza; bazen evrak bazen zeytin dalı.

Laf lafı açtı. Bağışla. Demem odur ki:

Bari sen çok görme bana yirmi yaşındaki bir otomobili. Terimizle suladığımız ağaçlardan, altı üstü bir tane elma koymuşuz cebimize, çok mu? 

Bir günlüğüne de olsa, hafta sonu Beykoz ya da Florya sahiline seyahat edip kafayı boşaltmalı insan. Bunu neden yapmayız ki zaten. Sahi, İstanbul’un dili olsa şüphesiz evlatlıktan reddedeceği semtler var. Bu semtlerde yaşayan insanlarda boşaltacak bir kafa yok mudur acaba? Yoksa her fakir gibi onlar da başka uzuvlarını boşaltarak mı eğlenirler sadece?

Sen bana bakma. Ben, oto sanayiye gitmekten fırsat bulamıyorum ki akayım sahillere. Bu arada, sanayi deyip geçme; orası da mucizeler diyarıdır. Konumuz da bu ya…

Bir gün, benim emektarın şanzımanı yağ kaçırmaya başlayınca yine sanayide aldım soluğu. Piç ettik bir hafta sonunu daha. Kızsan kime kızacaksın? Bu böyledir: İnsan misali, arabalar da yaşlandıkça altına kaçırır. Avrupa’da olsa bunu çoktan hurdacıda presletip jilete çevirirdi Allahsızlar. Bizdeyse yaşlıya hürmet sonsuzdur. Hele kendi irademizle sahip olduğumuz malları, fosilleşmeye yüz tutsalar bile değiştirmeyiz, inadına! 

Kime olacak, Avrupa’ya inat!

Neyse. Ustaya sordum, nedir bunun günahı?

Ustayı da görmen lazım. Çük kadar boyu, yarım porsiyon omuzları var. İstese arabayı lifte kaldırmadan bile girebilir altına ama yok! Bir elinde levye, diğerinde ışıldak, illâ kaldıracak malı; çırağının yardımıyla. 

Çırak desen ayrı bir dünya. Ustasının aksine, hiç hacet gidermeden habire yemiş sanki. Tulumun içine sığmaz bir çocuk. Top gibi, topaç gibi bir şey. Buna mukayyet olmak lazım. Ezkaza düşüp yuvarlansa, bayır üzerine kurulu Pendik oto sanayiden hızlı tren istasyonuna kadar, herkesi önüne katar da kimse durduramaz veledi. Yine de hızlı çocuk doğrusu. Kaş göz komutunu aldığı gibi bastı liftin tuşuna, astı arabayı tavana.

Usta, elindeki ışıldağı bir o yana bir bu yana çevirip baktı.

“Şanzıman keçesi değişmeli”

“Olsun usta. Değiştiriver sana zahmet”

“Yalnız, o iş öyle kolay değil. Komple şanzımanı indirmek lazım”

Anlaşıldı anlaşıldı. Bu hafta sonu da yayan kaldık. Sağlık olsun. Haftaya erkenden gelip arabayı alırım, diye düşündüm. Öyle de oldu. Haftaya aynı gün, ustayla birlikte açtık kepengi. Parayı verdim, anahtarı aldım. Tam arabaya bineceğim ki o da ne? Aracın altında ufak bir göl oluşmuş. 

“Ee bu halen daha yağ kaçırıyor!” 

Ben böyle söyleyince, tulumuna kemer niyetine bağlamakta olduğu şambreli geri çıkardı. Çırağı yanına çağırır, çırak gelmez. Gelmesini emreder ama ısrarları nafile. Çırak, bir adım bile atmaz. Yahu, gitsene be çocuk. Ustan bir şey söyleyecek ki çağırıyor seni. Bunlar, gelirsin gelmem oyunu oynarken ben olanı biteni anlamaya çalışıyorum. 

Bir süre sonra vitaminsiz usta kükremeye başladı. Öte yandan yüz kiloluk çocuk tir tir titriyor. Derken bir adım usta atar, bir adım çırak atar ve ortada buluşmazlar mı? Az önce kemer olan şambrel kırbaca, Pendik oto sanayi ise striptiz kulübüne döndü. Çırağın hali içler acısı. Her kırbaç darbesinde kaşıktaki jöle gibi sallanıyor çocuk. Neyse ki usta erkenciydi. Benim ayırmama kalmadı, işini bitirdi. Kemerini (şambrelini) bağlayıp sigarasını yaktı. 

“Senin şanzımanı tekrar indirmemiz lazım”

Bunu dedi ya ufak bir histeri krizi geçirecek oldum. Keşke bir posta da beni kırbaçlasaydı da şanzımanı tekrar indirmekten bahsetmeseydi. Yapacak bir şey yok. Mecbur, haftaya tekrar geldim; aynı gün aynı saatte. 

Selam bile vermeden ilk iş eğilip arabanın altına baktım. Yerçekimine direnen bir parça yağ damlası, şanzımandan düştü düşecek. 

“Usta, bu şanzıman sızdırıyor sanki”

“Yok yahu. Yağ lekesidir o”

Çırağa bir kaş göz, hop araba yine liftte. Usta, elindeki kirli bezle yağı sildikçe yeni bir damla beliriyor aynı yerde. Sanki dersin şanzıman nezle olmuş. Şanzımana ne oldu oldu, ben asıl çırağı düşünüyorum. Çünkü usta, şambreli çözmeye başlamış. 

“Bayım, sakin olun lütfen!”

Şakkk! 

“Yahu, çocuğun ne suçu var?”

Şakkk!

“Şanzımanı tamir eden sen değil misin?” 

Şakkk!

“Çırakların şanzıman tamir ettiği nerede görülmüştür?”

Şakkk!

Fark ettiğim anda sustum: Meğer benim her bir sualimde bir kırbaç darbesi daha iniyor çocuğa. Ustada fantazi mi yok! Adeta ritim tutuyor bana o* çocuğu. “Yahu tamam, önemli değil” demek üzere ağzımı açacak gibi oldum; baktım kı kırbaç havaya kalkıyor, hemen kapattım çenemi. 

“Sen, iyisi mi yarın tekrar gel” 

Ne yarınlar bitti, ne dayaklar… 

En sonunda niyeti bozdum. Bu kez dayağı usta yemeliydi. Elimi kemerime attım ki sağ tarafımdaki merhametli melek beni uyardı: 

“Sakın ha! Oto sanayide olduğunu unutma. Sen şimdi bu ustaya değil sille vurmak, sesini yükseltecek olsan levyesini kapan sanayi ustası buraya damlar. Hiç öyle sorun nedir, kim haklı, kim haksız, niye bağırıyorsun diye sormazlar. Seni varya önce sessize, sonra titreşime, en son uçak moduna alırlar valla”

Sanırım haklıydı. Çırağın trajikomik durumuna içim parçalansa da vicdanımın sesini şiddet yöntemiyle susturamazdım. Onun yerine sağlam bir bahşiş attım çocuğa. Üzerine bir güzel de nasihat verdim; kenara çekip: 

“Yahu şanzımanı tamir eden usta, dayağı yiyen sen. Ne kabahatin var?”

“Bilmiyorum ağabey. Usta tamir ederken ben sadece alet tutarım ona”

“Bak delikanlı. Ustayı usta yapan el aletleridir. Aleti iyi tutacaksın. Gerekiyorsa ellerin dolu olduğunda ağzına alacaksın ki ustan rahat çalışacak”  

-SON-

Bu öyküde, gerçekten yaşadığım bir olayı, mizah yoluyla hikayeleştirmeye çalıştım. Yapacağınız yorumları merak ediyorum. Aşağıda, kolayca yorum yapabileceğiniz bir alan var👍

MiskinAdam | Anı & Mizahi Öykü