Aaah, ah! Küçük bir kasabada, hatta o kasabaya bağlı bir köyde büyümüş olmanın bıraktığı izleri anlatmakla bitiremem. Bizim oralarda enstrüman çalmayı bilen genç sayısı, bir elin parmaklarını geçmez ama yetişkin yaşa gelip öğrenenlerin sayısı çoktur.

Benim gibi travma yaşayanlar hariç.

Henüz liseli bir gençken, değer yargılarım çok farklıydı. Güzel resim çizer, güzel kompozisyon yazardım ancak bunları bir değer olarak görmez, boş beleş hobiler sanardım. Demek istediğim, sanata ilgim olsa da sanatın ve sanatçının önemini henüz idrak edememiştim. Onun yerine, adam dövme sporunda, o mahalle senin-bu mahalle benim kavgasında, iki köyü birbirine kırdırma siyasetinde uzmanlaşmaya başlamıştım. Tabii, bu halet-i ruhiyemin fiziksel davranışlara yansıyan kısmı da vardı: