Seni sevmek bana ait bir beceri değil. Seni kim sevmez ki? 

Bu yüzden dillendiresim gelmiyor çünkü bu sana bir lütuf gibi sunulamaz. Kimler seni sevmez ki?

Belki de söylemekten çekiniyorumdur; sevgiyi borç gibi verenlerle karıştırırsın beni diye. Öte yandan düşünüyorum: Kim senin tarafından sevilmek istemez ki?

Ya da çekiniyorumdur “ben de seni seviyorum” demenden; borçlu hissetmekten…Seni hak ettiğin gibi sevebilir miyim ki?

“Seni seviyorum” diyenler aslında “senin de beni sevmeni istiyorum” demek istemez mi? Oysa sevilmeye layık olan sensin. Peki ben öyle miyim?

Sevgi böyle bir şey miydi? 

Her zaman bir karşılığı olmalı mıydı? 

Ya da karşılığı olsa fena mı olurdu? 

Olmasa da olur muydu? 

Sevgiyi verirken alacaklı, alırken borçu hissediyorsak saflığı bozulmuş bir sevgiden bahsetmiş olmaz mıyız? Sevgi bir kredi midir?

Sanırım bu yüzden seni en saf duygularımla ve senin haberin olmadan da sevebileceğimi düşünüyorum; faili meçhul…